ANTOSIA W BEZKRESIE - Marcin Szczygielski Recenzja 

Autor: Marcin Szczygielski

Tytuł: ANTOSIA W BEZKRESIE

Wydawnictwo: Instytut Wydawniczy Latarnik

Data wydania: 2022.10.26

Ilość stron: 288

Ocena: 1/10

                            Opis:

Kiedyś myślałam sobie tak: „Ach, jakiż to pech urodzić się w Polsce! U nas nic a nic się nie dzieje! Ani zorzy polarnej, ani lekkiego choćby trzęsienia ziemi czy porządnej trąby powietrznej! Wszystko takie nudne, takie zwyczajne, bezpieczne. Takie cywilizowane”. Marzyłam, aby coś wreszcie zaczęło się dziać! No i się spełniło. Nadeszły „ciekawe czasy”. Przetoczyły się niczym walec przez nasz dom, a potem porwały mnie na drugi koniec świata. I wiecie, co wam powiem? Bardzo szybko przekonałam się, że o katastrofach i mrożących krew w żyłach przygodach przyjemnie tylko się czyta w książkach”.

Antosia mieszka w leśniczówce Brentówka na Kresach Wschodnich. Spokojny, dostatni i szczęśliwy świat dziewczynki rozpada się we wrześniu 1939 roku, gdy Polskę atakują hitlerowskie Niemcy, a zaraz potem sowiecka Rosja. Ojciec Antosi trafia na wojnę, a ona razem z matką zostają aresztowane przez NKWD i deportowane do Kazachstanu.

Dziewczynka musi szybko dorosnąć, żeby przetrwać w świecie, w którym panują nędza, terror NKWD i komunistyczna propaganda. Razem z nową przyjaciółką Rutką wymyślają dziesiątki sposobów na to, jak wywieść w pole pozbawionego wszelkich skrupułów enkawudzistę Kupczyszyna, który traktuje ich kołchoz jak prywatny folwark, jak zdobyć choćby odrobinę jedzenia i jak uchronić się przed nadciągającą wielomiesięczną zimą – tak srogą, że woda w studni zamienia się w lód.

Przez pryzmat tułaczych losów swojej bohaterki Marcin Szczygielski opowiada o dramacie tysięcy polskich dzieci, które podczas II wojny światowej zostały na rozkaz Stalina pozbawione domu i przymusowo wywiezione do Kazachstanu i na Syberię. Ta unikatowa we współczesnej literaturze dziecięco-młodzieżowej powieść przybliża młodym czytelnikom mało znane wydarzenia z niedawnej historii Polski, które teraz przypominają się w obliczu rosyjskiej napaści na Ukrainę.

                                 „I tak dotarłam do celu tej podróży. Czy też do końca pierwszego z jej etapów”.

To historia dramatu tysiąca polskich dzieci, które podczas II wojny światowej zostały na rozkaz Stalina pozbawione domu i przymusowo wywiezione do Kazachstanu i na Syberię. Jak wiadomo, historia potrafi zataczać koło...

                           „Bardziej przerażający od wszystkiego, co przeżyłam kiedykolwiek wcześniej i później. Straszniejszy od wyobrażeń”.

Naprawdę opis mnie zaciekawił i sięgnęłam po lekturę. Niestety się przejechałam, z tego powodu, że ta historia nie wywołała na mnie tylu emocji i wrażenia, na jakie liczyłam. Szczerze mówiąc, kiedy czytałam historię Antosi, naszej głównej bohaterki, która jest głosem wielu dzieci, to nie wzbudziła we mnie kompletnie żadnych emocji, myślałam, że z czasem mnie wciągnie i będę zainteresowana, lecz nie. Naprawdę myślałam, że będę długo o niej myślała i nie sprawi, że przeczytam ją ot tak sobie i odłożę na półkę, natomiast po skończeniu zostawiła mnie z niczym, tak jak to było kiedy zaczynałam czytać.

                                    Antosia w bezkresie bardzo mnie zawiodła, mam nadzieję, że innym się spodoba. Ta książka porusza ważne tematy, ale mnie totalnie nie porwała. 

Dziękuję za egzemplarz Instytutowi Wydawniczemu Latarnik.