Czas po Iris - Natasha Farrant Recenzja 

Autor: Natasha Farrant 

Tytuł oryginału: After Iris. The Diaries of Bluebell Gadsby

Tytuł: Czas po Iris 

Cykl: Pamiętniki Bluebell Gadsby (tom 1)

Wydawnictwo: Dwukropek

Data wydania: 2022-04-27

Ilość stron: 288

Ocena: 6/10

                           Opis: 

Minęły trzy lata, odkąd siostra bliźniaczka 13-letniej Blue, Iris, zginęła w strasznym wypadku. Blue czuje, że tylko ona wciąż pamięta Iris. Ma wrażenie, że życie jej rodzeństwa toczy się dalej jak gdyby nigdy nic – starsza siostra Flora codziennie zmienia kolor włosów; młodsze rodzeństwo, Jasmine i Twig, ma obsesję na punkcie swoich szczurów. Jednak oni po prostu ukrywają swój smutek i na różne sposoby usiłują radzić sobie z traumą. Cała czwórka pozostaje pod opieką przytłoczonego emocjami młodego opiekuna, bośniackiego imigranta Zorana. Mimo trudnego tematu nie otrzymujemy jednak przygnębiającej książki, lecz uroczą, słodko-gorzką opowieść o rodzinie, która stara się odbudować po tragedii.

Ta napisana w ciepłym stylu cudowna rodzinna historia, pełna dziwacznego humoru i fascynującej dynamiki, czasem bywa zabawna, a czasem rozdziera serce.

„Czasami myślę, że tylko ja o tym pamiętam”.

                  Blue, trzynastoletnia dziewczyna, która straciła siostrę bliźniaczkę, mierzy się z tęsknotą za kimś, kto był jej bliski. A Flora, szesnastolatka i najstarsza z rodzeństwa, również jest niczemu sobie, jak jej młodsze rodzeństwo. Każdy czwórki ma coś w sobie dobrego. Cała czwórka jest pod opieką Au Pair, i to właściwie praktycznie cały czas, ale o tym za chwilę...

„— A może będziecie egzekwować te zasady przez Skyp'a?”               

Rodzeństwo wspólnie trzyma się razem, choć nie brak sprzeczek między nimi. Jednak czegoś mi tu zabrało. Z jednej strony na moich ustach pojawiał się uśmiech i odczuwałam te wszystkie emocje, dotyczące ich odczuć, jeśli chodzi o Iris i braku rodziców, z drugiej niestety nie uważam, że te tematy zostały świetnie przedstawione.

                  Jeśli chodzi o rodziców, których tak naprawdę nie ma w domu, na co dzień ich dzieci mieszkają z Zoranem, ich Au Pair, ale według mnie jest traktowany, jak trzeci rodzic, bo to on przede wszystkim zajmuje się całą gromadą dzieci i to nie jest wcale takie proste...

 „Na co Zoran odparł:

— Z całym szacunkiem, ale to nie jest moja córka i być może przez te swoje podróże zapomnieliście, jak trudno jest sprawować kontrolę nad czwórką dzieci, zwłaszcza kiedy jedno z nich jest krnąbrnym nastolatkiem. 

— Kogo nazywasz krnąbrnym?- zapytał tata. 

— Cóż, skoro tak uważasz, to może powinnyśmy zastanowić się nad naszym układem — dodała mama. 

— W porządku, zniknę od razu, gdy znajdziecie jakiegoś innego frajera chcącego odgrywać rolę kucharki, niani i zastępczego rodzica — oświadczył Zoran”.                

Rodziciele są bardzo zapracowani i w domu w ogóle ich nie ma na co dzień, chociaż rozumiem, że chcą zapełnić swoje głowy po stracie córki, lecz nie jest to wyjście. 

           Pierwszy raz przeczytałam coś z twórczości Natashy Farrant i na pewno sięgnę po drugą część. Aczkolwiek Czas po Iris nie jest dla mnie młodzieżówką, która należy do moich ulubieńców.

Dziękuję za egzemplarz Wydawnictwu Dwukropek.